Brenda/Love for sale

Daar staat ze dan, alleen op de dansvloer. De tijd om naar huis te gaan lang voorbij. Op dit uur gaan alle nummers over haar. Over haar uitgelopen mascara en de ladder in haar kous. Geen stairway naar de zevende hemel. In het beste geval een short cut naar dat appartement waar ze straks weer eenzaam wakker wordt. De weg naar huis, die vindt ze wel. Alsof ze ergens anders naartoe kan. En eens ze de deur achter zich dichtslaat, zitten ze allemaal te wachten. Alle demonen, alle geesten uit een ver verleden. Bij wijze van teambuilding komen ze nog wat in haar hoofd muizen.

De schikgodinnen hebben dit verhaal al zovele keren geweven. Een eeuwenoud patroon dat in alle culturen herkend wordt. Haar spiegeltje, haar spiegeltje aan de wand heeft dit beeld al zo vaak te zien gekregen. Een massa mensen staart terug. Wie ze zou moeten zijn. Wie ze zou willen zijn. Wie ze zou kunnen zijn. Maar wie ze is, nee, die is niet in de massa te onderscheiden. Die wil ze ook niet zien. Te confronterend. Te ontgoochelend. Onherkenbaar geworden ondertussen. Te lang maskers gedragen, teveel make up, teveel face lifts. Om in de massa op te gaan. Om op te vallen.

Ze laat de kater uit en zoekt in de bergruimte iets eetbaars. Daar staan ze dan. Die twee grote blikken, helemaal weggedoken. Twee blikken die ze zo graag zou opentrekken en over iemand kieperen. Er iemand mee doordringen, er iemand in verdrinken. Het laagje stof en het vergeelde etiket drukken haar met de neus op de feiten. Heeft haar liefde een versheidsdatum? Ze weet enkel dat er geen conserveringsmiddelen of andere additieven inzitten. Nee, haar liefde is puur. Puur en ze staat te vervliegen in een stofferige hoek van haar bergruimte. En toch, toch moet iemand een blikopener hebben. Toch moet iemand ondergedompeld willen worden in deze nectar. Maar jij niet. Jij ook al niet.